چاه بن

لغت نامه دهخدا

چاه بن. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) تک چاه. ( آنندراج ). بن چاه. ته چاه :
بدین چاه در آب سرد است و خوش
بفرمای تا من بوم آبکش
که هستند با من پرستنده مرد
کزین چاه بن برکشند آب سرد.فردوسی.پس آن به که غوکان در این چاه بن
نگویند از موج دریا سخن.میرخسرو.

فرهنگ عمید

بن چاه، ته چاه، تک چاه.

فرهنگ فارسی

تک چاه . بن چاه . ته چاه