لغت نامه دهخدا
- بی پیاب ؛ بی پایاب ، جائی که پا بقعر آن نرسد. ( انجمن آرا ).
|| نهایت هرچیز. || تاب و طاقت. ( برهان ). و رجوع به پایاب شود.
پی اب
- بی پیاب ؛ بی پایاب ، جائی که پا بقعر آن نرسد. ( انجمن آرا ).
|| نهایت هرچیز. || تاب و طاقت. ( برهان ). و رجوع به پایاب شود.
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
فرهنگ فارسی
نامی که در دامغان و خواربه پده دهند
فرهنگستان زبان و ادب
{tail water} [مهندسی محیط زیست و انرژی] رَواناب آبیاری که از انتهای مزرعه خارج می شود
