دانشنامه اسلامی
هشام بن سالم اصالتاً از اهالی جوزجان که منطقه ای در نواحی بلخ خراسان بوده می باشد. برخی از منابع وی را از جمله اسرا به حساب آورده اند ولی با توجه به این که فتح جوزجان در سال ۳۳ هجری قمری بوده، ظاهراً پدر یا اجداد وی از اسرا بوده اند. هشام بن سالم تا سال ۱۸۳ هجری قمری زنده بوده است. وی در مدینه، خدمتکار بشر بن مروان بود. کنیه اش ابومحمد است. به وی غلام جعفی جوالیقی و علاف نیز می گفتند. وی از اصحاب امام صادق و امام کاظم است. وی بر مباحث کلامی تسلط داشت و نامش در شمار راویان حدیث نیز ذکر شده است.
بر پایه روایتی هنگامی که پس از شهادت امام صادق(ع) عبدالله افطح ادعای امامت کرد. هشام بن سالم و مؤمن طاق از او درباره زکات پرسیدند و با پاسخ وی دچار تردید شدند. هشام با برخوردی که با امام کاظم(ع) داشت، تردیدش برطرف شد و امامت آن حضرت را در بین خواص اصحاب امام صادق(ع) تبلیغ می کرد. این کار او سبب شد اطراف عبدالله افطح خلوت شود و عبدالله کسانی را گماشته بود تا او را کتک بزنند.
