دانشنامه اسلامی
در نخستین سال های دهه ۱۹۶۰ جنبشی در روان شناسی آمریکا به وجود آمد که به عنوان روان شناسی انسان گرا یا "نیروی سوم" شناخته شده است. چنان چه از اصطلاح نیروی سوم استنباط می شود، روان شناسی انسان گرا می خواست جای دو نیروی عمده روان شناسی، یعنی رفتارگرایی و روان کاوی را بگیرد. آبراهام مازلو (۱۹۷۱-۱۹۶۸) بنیان گذار مکتب انسان گرایی و یکی از شاخص ترین و فصیح ترین مبلغان روان شناسی کمال، همچنین یکی از مهمترین نظریه پردازان نهضت توانایی های انسان می باشد. او کسی است که این دیدگاه را به عنوان نیروی سوم در روان شناسی آمریکا معرفی کرد. به عقیده او هر فرد، دارای گرایش ذاتی برای رسیدن به خودشکوفایی است که بالاترین سطح نیاز انسان است. کارل راجرز (۱۹۸۷-۱۹۰۲) یکی دیگر از نظریه پردازان مکتب انسان گرایی است. راجرز در حرکت بالقوه انسان نفوذ داشت و کارهای او بخش اصلی جنبش بالنده برای انسانی کردن روان شناسی به شمار می رود. به عقیده او؛ همگی ما از یک گرایش فطری برای رشد و کمال برخورداریم. یعنی از نیاز به پرورش و گسترش تمامی توانایی ها و قابلیت هایمان بهره مندیم، اما فقط در صورتی این توانایی ها را پرورش خواهیم داد که خودمان را درست شناخته باشیم.
پروین، لارنس ای، روان شناسی شخصیت، ترجمه محمدجعفر جوادی و پروین کدیور، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۲، چاپ اول، ص۲۴۶.
روان شناسی انسان گرا، فلسفه ای است که به مقام و امیال و اهمیت انسان بیش از سایر چیزها معتقد است. روان شناسان انسان گرا معتقدند که رفتار انسان معنی دار است و معلول عده زیادی از عوامل فیزیکی، روانی، اجتماعی، فرهنگی و پیچیده است.
پورافکاری، نصرت الله، فرهنگ لغت، تهران، نشر فرهنگ، ۱۳۷۳، چاپ اول.
۱. ↑ پروین، لارنس ای، روان شناسی شخصیت، ترجمه محمدجعفر جوادی و پروین کدیور، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۲، چاپ اول، ص۲۴۶.۲. ↑ پورافکاری، نصرت الله، فرهنگ لغت، تهران، نشر فرهنگ، ۱۳۷۳، چاپ اول.۳. ↑ دبلیو، جان، زمینه روان شناسی سانتراک، مهرداد فیروزبخت، تهران، رسا، ۱۳۸۳، چاپ اول، ص۵۲.۴. ↑ اتکینسون، ال ریتال، زمینه روان شناسی هیلگارد، حسن رفیعی و همکاران، تهران، ارجمند، ۱۳۸۳، چاپ سوم، ج۲، ص۴۷۲.۵. ↑ اتکینسون، ال ریتال، زمینه روان شناسی هیلگارد، حسن رفیعی و همکاران، تهران، ارجمند، ۱۳۸۳، چاپ سوم، ج۲، ص۴۶۹.۶. ↑ شولتز دوان پی و شولتز سیدنی الن، تاریخ روان شناسی نوین، علی اکبر سیف و همکاران، تهران، دوران، ۱۳۸۴، چاپ هفتم، ص۵۲۹-۵۳۰.۷. ↑ شولتز دوان پی و شولتز سیدنی الن، تاریخ روان شناسی نوین، علی اکبر سیف و همکاران، تهران، دوران، ۱۳۸۴، چاپ هفتم، ص۵۳۳.
منبع
...
