ممانعت هوایی
دانشنامه عمومی
ممانعت هوایی، به دلیل تفاوت در هدف عملیات، به دو گونه تاکتیکی و استراتژیک تقسیم می شود. حمله به هدف های معمولی در ممانعت تاکتیکی به منظور تأثیرگذاری سریع و منطقه ای بر اقدامات دشمن است؛ مثلاً تخریب مستقیم نیروها یا تدارکات در حال حرکت به سوی منطقه نبرد، از نوع تاکتیکی است. در مقابل، حمله به اهداف در ممانعت استراتژیک، اغلب گسترده تر و بلندمدت تر است. در عملیات استراتژیک، حملات مستقیم به قابلیت های جنگی دشمن کمتر می شود، در عوض نابودی زیرساخت ها، لجستیک و سایر دارایی های پشتیبانی دنبال می شود.
اصطلاح پشتیبانی هوایی عمیق با پشتیبانی هوایی نزدیک ارتباط دارد، اما تفاوت واژه نزدیک و عمیق، تفاوت بین اهداف را نشان می دهد. همان طور که از نام آن پیداست، «پشتیبانی هوایی نزدیک»، علیه اهداف نزدیک به واحدهای زمینی خودی، با هماهنگی نیروی زمینی و در حمایت مستقیم از نیروی درحال درگیری با دشمن، انجام می شود. «پشتیبانی هوایی عمیق» یا «ممانعت هوایی» قبل از درگیری فعال انجام می شود که بیشتر براساس برنامه ریزی استراتژیک است و کمتر با واحدهای زمینی هماهنگ می شود. با وجود راهبردی تر بودن ممانعت هوایی نسبت به پشتیبانی هوایی نزدیک؛ ممانعت هوایی را نباید با بمباران استراتژیک اشتباه گرفت، که اصلاً با عملیات زمینی ارتباطی ندارد.
با بررسی عملیات های ممانعت هوایی گذشته، دکتر ادوارد مارک از مرکز تاریخ نیروی هوایی سه روش انجام عملیات ممانعت هوایی را شناسایی کرد. اولین مورد، تخریب یا فرسایش فیزیکی سربازان و تدارکات قبل از رسیدن به میدان جنگ است. دوم قطع «خطوط ارتباطی» دشمن یا ایجاد محاصره برای جلوگیری از رسیدن سربازان و تجهیزات به میدان نبرد است. سوم، ایجاد ناکارآمدی های سیستمی در سیستم لجستیکی دشمن است؛ به طوری که سربازان و ادوات نظامی آهسته تر یا پرهزینه تر به میدان نبرد برسند.
