معنی غبار رازی

لغت نامه دهخدا

غباررازی. [ غ ُ رِ ] ( اِخ ) از شاعران دوره قاجاریه بوده است. رضاقلی خان هدایت آرد: اسمش میرزا نبی ودر هشت ماهگی در غلبه مرض آبله اعمی گشت و در سن شباب بقدر امکان تحصیل علوم کردی. عجب اینکه با وجود عدم بصیرت به شغل و حرفت عطاری که به کثرت ادویه معروف است پرداختی و هر چه از او خواستندی از محل معین بی اشتباه و اختلاف به خواهنده دادی. قرب دوازده سال بدین کار اشتغال داشت و از دیوان شعرا که استماع میکرد تتبعی وافی و حفظی کافی حاصل داشت. در اواخر عمر به زیارت مشهد مقدس رضوی علیه السلام رفته سالی دو در آن ( حرم ) محترم مجاورت گزید پس از مراجعت در سنه 1272 رحلت کرد. مدت عمرش سی وچهار بوده است. از اوست :
باغ را باد بهاری در در و گوهر گرفت
گلبن از گل همچو افریدون بسر افسر گرفت
از پی آرایش صحن چمن دست صبا
از شکوفه شاخ را در گونه گون زیور گرفت
ابر گلبن را به سر بیجاده گون دستاربست
باد از فرق بساتین سیمگون معجر گرفت
از مشجر حله ها و از مرصع کله ها
بوستان گوئی که تشریف از شه صفدر گرفت.( مجمع الفصحا ج 2 ص 368 ).و رجوع به مجمعالفصحا ج 2 ص 369 شود.