لغت نامه دهخدا عیسی ره نشین. [ سی ِ رَه ْ ن ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه است از شعاع آفتاب. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). شعاع و پرتو آفتاب. ( ناظم الاطباء ). || آفتاب. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || طبیب حاذق. ( ناظم الاطباء ). طبیب که بر سر ره نشیند. ( آنندراج ). طبیب حاذق که در مطب راه نشیند. ( انجمن آرا ).
