لغت نامه دهخدا رخت دار. [ رَ ] ( نف مرکب ) رخت دارنده. کسی که جامه های پوشیدنی سپرده به اوست. ( ناظم الاطباء ). منصبی در دوره قاجاریه. یکی از شغل های درباری بزمان سلاطین قاجار برای داشتن لباس های شاه. ( یادداشت مؤلف ).
