لغت نامه دهخدا درگه نشین. [ دَ گ َه ْ ن ِ ] ( نف مرکب ) درگه نشیننده. نشیننده درگاه. مقیم حضرت. ساکن در خانه : که درگه نشینان شه را تمام کفایت شد آن نزل در صبح و شام.نظامی.
