دانشنامه اسلامی
حسین خان متخلّص به «اسیری» شاعر ادیب، پدرش در دولت نادری صاحب جمع زرگرخانه بوده است. وی پس از مرگ پدر ترک مشاغل دولتی کرده، به لباس فقر و درویشی درآمد و تحصیل کمالات شعر و شاعری نمود. غزل را خوب می گفت و علاوه بر دیوان اشعار کتابی به سبک بوستان سروده و «هفت انجمن» نام نهاده است و بالغ بر ده هزار بیت است. این دو بیت از اوست: گرفتم آنکه گشایند پای بسته ما ••••• چه می کنند به بال و پر شکسته ماگواه اینکه نه رند و نه عاشقم اینست ••••• پیاله تهی و سُبحه گسسته ما
اختر، احمد بن فرامرز، تذکره اختر، ص۱۸.
۱. ↑ اختر، احمد بن فرامرز، تذکره اختر، ص۱۸.۲. ↑ هدایت، رضاقلی بن محمد، مجمع الفصحاء، ج۴، ص۱۶۴.۳. ↑ محمود میرزا قاجار، سفینة المحمود، ص۱۴۰.۴. ↑ شیرازی، احمدبن ابوالحسن، حدیقة الشعراء، ج۱، ص۱۳۳.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۵۹۹.
...
