دانشنامه اسلامی
بیننده عزیز حجة الاسلام قزوینی پس از دفن اجساد متعدد شب عرفه سال 1246 خود نیز بدان مرض در نجف به کنار مولا و جدش برای همیشه خوابید. برادر زاده او سید قزوینی در کرامات عمو داستانها دارد که محدث نوری در نجم الثاقب و محدث قمی در فواید به شرح حال زیبای او حالات نفسانی و کرامات ربانی، و فیوضات خدائی که نصیب او گردید پرداخته اند که معلوم است این سید عالی مقام از خلوصی کامل و ارادتی صادق و عشقی وافر به معبود خویش برخوردار بوده است. به هنگام دعا و نماز و ارتباط از خود بی خود می شد و به عوالم خویش سیر می نمود به نحوی که از بوسیدن دست و لمس با لباس و بدنش متوجه نمی شد و فقط مردم در این حال جرأت بوسیدن دست سید را داشتند، زیرا در مواقع دیگر ناراحت می شد. از شما چه پنهان که این سید گاه به زیارت صاحب خویش آقا و سرورمان موفق بود و در کتب فوق پس از ذکر این موضوع رؤیاهای عجیبی نیز از او متذکرند که دلالت بر مدارج عالی روحی و نفسانی و ایمانی او دارد.
