لغت نامه دهخدا حاکم عرف. [ ک ِ م ِ ع ُ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حاکمی که از طرف دولت به ترافع و فصل خصومات و حکم پردازد. مقابل حاکم شرع.
