لغت نامه دهخدا بی سیرت. [ رَ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + سیرت ) فاسق و فاجر. || بی آبرو و رسوا. ( ناظم الاطباء ). || مفعول که به رسوائی کشیده شده است. و رجوع به بی سیرت کردن و رجوع به سیرت شود.
