بهانه نهادن

لغت نامه دهخدا

بهانه نهادن. [ ب َ ن َ / ن ِ، ن ِ / ن َ دَ ] ( مص مرکب ) عذر بیجا آوردن :
خواب خویش اندر غم او چشم روشن بین من
دوش گم کردو بهانه بر دل مسکین نهاد.میرمعزی ( از آنندراج ).گوش بر نغمه ترانه نهند
دیدن باغ را بهانه نهند.نظامی ( از آنندراج ).