دانشنامه اسلامی
واژه اَمان در لغت به معنای آرامش یافتن و برطرف شدن ترس و آرامش دادن و برطرف کردن ترس و در اصطلاح فقهی به معنای تأمین جانی و مالی کافر از سوی حاکم اسلامی یا مسلمانان است. استیمان و استجاره نیز به معنای درخواست پناهندگی از سوی کافر آمده است و به مسلمانی که امنیت کافر را تضمین می کند «آمِن» و «جار»، و به کافری که طلب تأمین می کند «مستأمِن» و «مستجیر» می گویند.
نداشتن کتابی مستقل درباره امان
درباره عقد اَمان کتابی مستقل در فقه همانند آنچه در سایر عقود (بیع، اجاره، مضاربه و...) رایج است، نیامده و با آن که به تصریح فقها عقدی مستقل است به صورت بحثی فرعی در کتاب جهاد مطرح شده است. این عقد از طرف «آمن» با عباراتی صریح همچون «أمّنتُک»، «آجرتک» یا هر عبارت، ترجمه، کنایه یا اشاره ای که مقصود را بفهماند منعقد می شود.
حکم امان در نظر مسلمانان
حنفیّه اَمان را عقد جایز ولی امامیّه، زیدیّه و بیش تر اهل سنّت آن را از جانب مسلمانان لازم و از سوی کافر، جایز شمرده اند.
تاریخچه امان در بین اقوام
...
