ال عباس

لغت نامه دهخدا

( آل عباس ) آل عباس. [ ل ِ ع َب ْ با ] ( اِخ ) نام بطنی از بنی هاشم از نژاد عباس بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف ، عم پیغمبر خاتم ( ص ). این نام گاهی بر خلفای عباسی که پس از بنی امیه خلافت یافتند اطلاق میشود. خلفای عباسی از سال 132 تا 656 هَ.ق. خلافت داشته اند. اول ایشان ابوالعباس عبداﷲبن محمدبن علی بن عبداﷲبن عباس معروف بسفاح و آخر آنان معروف به مستعصم باﷲ، و عده این خلفاء 37 تن و انقراض ایشان بر دست هلاکو نبیره چنگیز بوده است. و محل خلافت آنان ابتدا انبار و بعد کوفه و سپس بغداد بود. بنی عباس. عباسیان. خلفای عباسی :
ابوالعباس سفاح 132-136منصور136-158مهدی 158-169هادی 169-170هارون الرشید 170-193امین 193-198مأمون 198-218معتصم 218-227واثق 227-232متوکل 232-247منتصر 247-248مستعین 248-251معتز 251-255مهتدی 255-256معتمد 256-279معتضد 279-289مکتفی 289-295مقتدر 295-320قاهر 320-322راضی 322-329متقی 329-333مستکفی 333-334مطیع 334-363طایع 363-381قادر 381-422قائم 422-467مقتدی 467-487مستظهر 487-512مسترشد 512-529راشد 529-530مقتفی 530-555مستنجد 555-566مستضی ٔ 566-575ناصر 575-622ظاهر 622-623مستنصر 623-640مستعصم 640-656

فرهنگ فارسی

( آل عباس ) نام بطنی از بنی هاشم از نژاد عباس بن عبدالمطلب

دانشنامه آزاد فارسی

آل عباس. رجوع شود به:عباسیان (۱۳۲ـ۶۵۶ق)