دانشنامه اسلامی
نام او فِراس بن حابِس بن عِقال و کنیه اش ابوبحر بود و چون بخشی از سرش بی مو یا کم مو بود وی را «اَقْرَعْ» لقب دادند. برخی فراس را نام برادر او دانسته اند.
[ویکی فقه] اَقْرَع بن حابِس، یکی از افراد مؤلّفة القلوب می باشد.
نام او فِراس بن حابِس بن عِقال و کنیه اش ابوبحر بود و چون بخشی از سرش بی مو یا کم مو بود وی را «اَقْرَعْ» لقب دادند. برخی فراس را نام برادر او دانسته اند.
در جاهلیت
از زندگی پیش از مسلمانی وی اطلاع چندانی در دست نیست. از آنچه به صورت پراکنده درباره او آمده، به ویژه از ماجرای اسلام آوردن وی، برمی آید که از افراد صاحب نقش و پرنفوذ بنی تمیم بود. در جاهلیت از بزرگان، سوارکاران و داوران قبیله خویش به شمار می آمد و به ایام حجّ، در بازار عُکاظ به داوری میان مردم می نشست و نخستین کسی بود که قمار را بر خود حرام کرده بود. وی در نبرد کلاب، نخست فرماندهی بنی حنظله را بر عهده داشت و چون بر ۱۰۰۰ تن فرماندهی می کرده در تاریخ به « جرّار » موسوم شده است.
← دین در جاهلیت
اقرع، در سال هشتم هجری، بی آنکه مسلمان شده باشد بنابه درخواست پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) در ناحیه سُقی با افراد قبیله اش به آن حضرت پیوست و در فتح مکّه با مسلمانان همراه شد و در بازگشت از مکّه، در نبرد حنین و طائف نیز شرکت جست. در این نبرد که گروهی از مردم هوازن به اسارت مسلمانان در آمدند پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) سهم خود و بنی هاشم را با وساطت برخی بخشید و مسلمانان از مهاجر و انصار نیز چنین کردند؛ ولی اقرع از بخشش سهم خویش از اسیران سر باز زد ، به هر روی پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) ۱۰۰ شتر از غنایم حنین را بدو داد و بدین طریق وی جزو اشرافی بود که سهمی بیش از دیگران برگرفتند و در شریعت اسلامی به « مؤلفة قلوبهم » نامیده شدند. برخی برآن اند که وی پس از آن مسلمان شد و اسلامی نیکو یافت و در مدینه ماند تا این که از سوی پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) عامل جمع آوری صدقات بنی حَنْظَله یا بنی دارم از بنی تمیم شد، هرچند برخی دیگر اسلام او را در سال نهم هجری می دانند، بر این اساس، وی در این سال در رأس هیئتی ۸۰ یا ۹۰ نفری از بنی تمیم به مدینه آمدند و از پشت دیوارها پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را صدا زدند و گفتند: مدح ما سبب زینت و ذم ما زشتی و ننگ است! بیرون آی تا با تو به مشاعره و مفاخره بپردازیم. در این گفتوگو که اقرع، شاعران بنی تمیم را به مفاخره ترغیب می کرد به جایگاه والای پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) وقوف یافت و مسلمان شد. پس از اسلام اقرع در این که آیا وی از این پس رهبری بنی تَمیم را بر عهده گیرد یا نه بین ابوبکر و عمر نزاعی درگرفت، به گونه ای که به زشتگویی انجامید و به نقلی، درشت گفتاری آنان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را آزرد و آیات نخستین سوره حجرات /۴۹ در این باره نازل شد.
پس از پیامبر
...
