دانشنامه اسلامی
وی در رشته های علمی گوناگون همچون؛ فقه، اصول و حتی ادبیات عرب، مجتهد بود و در مسائل منطق، حکمت، فلسفه، هیئت، نجوم و ریاضی، تسلط کامل داشت، با زبان فرانسه به خوبی آشنا بود و اشعاری به این زبان می سرود. وی در اسطرلاب، هندسه، لگاریتم نیز صاحب نظر بود و به همین علت، شیخ العلمای اصفهان و شیخ بهایی زمان لقب گرفت.
نکته ای که در باب مقام علمی آن بزرگوار، شایان ذکر است، این که ایشان همه تحصیلات خود را در اصفهان گذراند و بدون این که حوزه های علمی دیگری را درک کرده باشد، به این مرتبه والای علمی رسید. البته سفر کوتاهی هم به نجف داشته، اما این سفر در زمانی صورت گرفت که مراتب بالای علمی خود را طی کرده بود.
ایشان از بین رجال و بزرگان اسلامی، به صاحب بن عبّاد، توجه خاصی داشت به طوری که تنها تألیف تاریخی - رجالی وی، «هدیة العباد» نام دارد و به شرح زندگانی صاحب بن عبّاد اختصاص اختصاص یافته است. البته علت اقدام آن مرحوم به تألیف این شرح حال، این بود که بعضی از افراد جاهل و یا مغرض، نسبت ناروای سنّی مذهب بودن را به مرحوم صاحب بن عبّاد می داده اند و وی چون می دید این تهمت نارواست، اقدام به تدوین این شرح حال کرد. او همچنین به تعمیر و بازسازی آرامگاه صاحب همت گماشت و قبه ای بر روی مزار ایشان ساخت و به بازسازی و توسعه مسجد صاحب پرداخت. وی به دلیل همین وابستگی به صاحب، وصیت کرد تا در کنار مزار او به خاک سپرده شود.
حوزه علمیه اصفهان نزدیک به هفتاد سال از سفره علم و دانش پربرکت او بهره گرفت. ایشان در حیات علمی خود، شاگردان زیادی را تربیت کرد. به رغم جستجویی که صورت گرفت، در شمار شاگردان ایشان به نامی جز نام دکتر محمد فشارکی، استاد دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان بر نخوردیم.
ارث الشیعه، وظایف الشیعه در شرح دعای ندبه، هدیة العباد در شرح حال صاحب بن عبّاد، کتاب تطبیق، در بیان سال ها وماه های هجری قمری و هجری شمسی، الرسالة القطبیّة فی اوقات الصلوات و الصوم فی مناطق الشمالیة، رساله قطبیّه فارسی مطابق با رساله قطبیّه عربی، ملحقات قضاوت های امیرالمؤمنین(ع)، ملحقات مناسک الشیعة در زیارت حضرت رسول(ص) و چهار امام، احسن التقویم اصفهان و قبلة البلدان.
