دانشنامه اسلامی
او محدث و ادیب بوده و ابن قطلوبغا وی را در شمار حنفیان آورده است.
وی از ابوالقاسم، محمود بن محمد صوفی حدیث آموخت، سپس به مرو رفت و نزد ابوالمظفر، منصور، نیای عبد الکریم سمعانی، به کار حدیث ادامه داد و چون بر زبان، نظم و نثر عرب احاطه داشت، در این شهر با بزرگان ادب به مناظره و مشاعره می پرداخت.
وی و برادرش محمد، ملقب به ذوالمناقب که در دوره تحصیل در اخسیکت و سفر به مرو همراه او بود، هر دو، در میان ادیبان مرو به چیرگی شهره بودند.
سمعانی، می گوید: «بیشتر فضلای خراسان نزد وی ادب می آموختند، اما از شاگردانش، کسی را جز خود سمعانی نمی شناسیم».
وی در مرو به کتابت در دیوان حکومت اشتغال داشت و در همان شهر درگذشت. بیشتر منابع، تاریخ وفات او را 428ق، نوشته اند، به جز سیوطی که تاریخ 526ق و سمعانی، در «الأنساب» که 530ق، را یاد کرده اند.
