دانشنامه اسلامی
در جواز گرفتن اجرت بر آن چه انجام آن واجب عینی یا کفایی است، آرای گوناگونی وجود دارد که در کتاب های مشروح فقهی بیان شده است؛ امّا برخی با استناد به آیه ۳۲ زخرف که نظام زندگی را بر استفاده متقابل انسان ها از خدمات و اموال یکدیگر مبتنی دانسته است، می گویند: میان وجوب کاری و دریافت اجرت در برابر آن منافاتی نیست و شاهد آن جواز دریافت اجرت بر طبابت و بسیاری از واجبات کفایی دیگر است.
نظر اهل سنت
بعضی از مفسران اهل سنت نیز با استناد به آیه «اِنَّمَا الصَّدَقتُ لِلفُقراءِ والمَسکینِ والعمِلینَ عَلَیها ...» اخذ اجرت را بر واجبات کفایی جایز دانسته اند؛ زیرا آن چه عامل زکات برمی دارد، اجرت عمل و خدمت اوست، نه آن که او یکی از موارد مصرف زکات باشد؛ لذا اگر غنی هم باشد، چون عمل او محترم است، این اجرت به وی پرداخت می شود.
منافات با اخلاص
در بخش واجبات عبادی، برخی گرفتن اجرت را از آن جهت که با اخلاص منافات دارد، ممنوع دانسته اند. قرآن می فرماید: «و ما اُمِروا اِلاّ لِیَعبُدُوا اللّهَ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ ...» ولی این استدلال درست نیست؛ زیرا اولا اجرت گرفتن در مستحبات عبادی، جایز است؛ در حالی که استدلال پیشین شامل آن نیز می شود؛ ثانیاً به تعبیر صاحب جواهر تعلق اجاره به عبادت نه تنها منافی اخلاص نیست، بلکه آن را تأکید نیز می کند.
