ابوعبدالله ابن ابار

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابن اَبّار، ابوعبدالله محمّد عبدالله قُضاعی (۵۹۵ -۲۰ محرم ۶۵۸ق /۱۱۹۹-۶ ژانویه ۱۲۶۰م )، کاتب ، مورّخ ، محدّث ، ادیب و سیاستمدار اندلسی .
افرادی که از قبیله قضاعه یمن به اندلس کوچیده بودند از دیرباز در محلی به نام اُنده در همسایگی بلنسیه مسکن داشتند.پدر ابن ابار و احتمالاً خود او نیز در همین محل به دنیا آمدند.
دوره رشد علمی
وی دوران کودکی و نوجوانی را در این شهر به سر برد و نزد پدرش ابومحمد عبدالله که دانشمندی ادیب و عارفی کامل بود قرآن و حدیث و شعر و ادب و مقدمات و علوم متداول آن زمان را فرا گرفت .پدر وی از هیچ گونه حمایت و تشویق نسبت به وی فرو نمی گذاشت ، آن چنان که پیوسته آموخته های او را بازپس می طلبید.وی سپس اجازه نقل و روایت همه کتاب های خود را به او داد، و حتّی ، شاید از باب کسب اعتبار، در دو سالگی برای او از بعضی مشایخ خویش اجازه روایت حدیث گرفت .
اساتید
ابن ابّار اساتید متعدّدی از بلاد شرق و غرب داشته که علوم و فنون مختلف را نزد آنان فرا گرفته است .وی نام آن اساتید و نیز شیوخی را که از آنان نقل حدیث کرده ، در مقدّمه ها و در مطاوی کتاب هایش آورده است (مثلاً رجوع کنید به ).غبرینی و مراکشی فهرستی از اسامی و القاب مشایخ اجازه و اساتید او و دانشمندان بزرگی که ابن ابّار نزد آنان دانش آموخته ، یا از آنان روایت کرده ، یا با آنان ارتباط داشته است ، به دست داده اند. شاخص ترین استاد ابن ابار، ابوالربیع بن سالم است که ابن ابار بیست و چند سال با وی مصاحبت و ملازمت داشت و همو بود که وی را به تدوین مهم ترین و مشهورترین کتابش التکملة واداشت ، و پیشه ساختن فن ّ کتابت و استفاده از خط و فنون بلاغت را جهت تأمین معاش و کسب مال و مکنت و مقام به او توصیه کرد.
خدمت امیران بلنسیه
...
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم