دانشنامه آزاد فارسی
مفسر شیعی. نسب او به نافع بن بدیل خزاعی از صحابۀ پیامبر (ص) می رسد. نیاکان او پس از هجرت به ایران، نخست در نیشابور اقامت کردند سپس به ری کوچیدند. از زندگی او اطلاعات اندکی در دست است. او شاگرد ابوعلی حسن بن محمد طوسی (فرزند شیخ طوسی)، شیخِ مفید رازی، قاضی فاضل حسن استرابادی و، به قولی، زمخشری بوده است. او در ری به وعظ و خطابه می پرداخته است. در تفسیر و نحو و فقه و اصول و تاریخ استاد بوده است. ابن شهرآشوب، شیخِ منتجب الدین، شیخِ بن حمزۀ طوسی از شاگردان اویند. مهم ترین اثر او روض الجنان و روح الجنان که به تفسیر ابوالفتوح شناخته می شود. اثر دیگر او روح الاحباب و روح الالباب نام دارد که شرح کتاب شهاب الاخبار قاضی قُضاعی است. کتاب های دیگری نیز به او نسبت داده شده است. ابوالفتوح به وصیت خودش در ری در جوار مرقد عبدالعظیم حسنی مدفون شد.