دانشنامه اسلامی
ابوعمر سعد بن عبدالله (۱۹۱- ۲۶۸ق /۸۰۷ -۸۸۱م )، فرزند کهتر ابومحمد عبدالله بن عبدالحکم که به فضل و صدق و عبادت و اجتهاد شهرت داشت ، اما تألیفی از خود به جای ننهاد. سعد از پدرش و عبدالملک ماجشون و یحیی بن حسان تنیسی و ابن نافع حدیث شنید و روایت کرد. خود نیز در مکه و مصر مجالس القا و املای حدیث داشت و عده ای از حفاظ و راویان حدیث از جمله محمد بن قاسم مصری ، ابراهیم بن محمد حلوانی ، ابوبکر ابن خزیمه ، ابوعوانه نیشابوری و ابن ابی حاتم از او استماع و روایت حدیث کرده اند.
ابن ابی حاتم ، عبدالرحمان ، الجرح و التعدیل ، ج۴، ص۹۲، حیدرآباد دکن ، ۱۳۷۲ق / ۱۹۵۳م .
۱. ↑ ابن ابی حاتم ، عبدالرحمان ، الجرح و التعدیل ، ج۴، ص۹۲، حیدرآباد دکن ، ۱۳۷۲ق / ۱۹۵۳م .
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن عبدالحکم»، ج۴، ص۱۴۷۳.
...
