لغت نامه دهخدا
یکی پای کوب و دگر چنگ زن
سدیگر خوش آواز و انده شکن.فردوسی.بیارید گویا منادی گری
خوش آواز وز نامداران سری.فردوسی.برفتی خوش آواز گوینده ای
خردمند و درویش جوینده ای.فردوسی.مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان. ( تاریخ بیهقی ).
چو در سبزکله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.ناصرخسرو.ز گنبد چو یک رکن گردد خراب
خوش آواز را ناخوش آید جواب.نظامی.زآن هر دو بریشم خوش آواز
برساز بسی بریشم ساز.نظامی.مرغ ز داود خوش آوازتر
گل ز نظامی شکراندازتر.نظامی.سدیگر خوش آوازی و بانگ رود
که از زهره خوشتر سراید سرود.نظامی.مغنی بیا چنگ را ساز کن
بگفتن گلو را خوش آواز کن.نظامی.ای دریغا مرغ خوش آواز من
ای دریغا همدم و همراز من.مولوی.چهارم خوش آوازی که بحنجره داودی آب را از جریان... بازدارد. ( گلستان ). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی. ( گلستان ).
بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی.سعدی.روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی
بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.سعدی.ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم.حافظ.- ناخوش آواز ؛ کریه الصوت. بدصوت : ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. ( گلستان ).
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.سعدی. || نرم سخن. ملایم گوی. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
چو بشنید بهرام ازاو بازگشت
که بدساز دشمن خوش آواز گشت.فردوسی.
