لغت نامه دهخدا ترق ترق. [ ت ِ رِ ت ِ رِ ] ( اِ صوت ) حکایت آواز تیر سقف آنگاه که شروع به شکستن کند. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). حکایت آواز برخورد دو چیز عموماً.
