بزه گر

لغت نامه دهخدا

بزه گر. [ ب َ زَ / زِ گ َ ] ( ص مرکب ) اثیم. مجرم. بزه کار :
از بزه کردنش عجب ماندند
بزه گر زین جنایتش خواندند.نظامی.
بزه گر. [ ب َ زَ گ َ ] ( اِخ ) لقب یزدگرد پدر بهرام گور پادشاه ساسانی است. و رجوع به بزه کار و مجمل التواریخ ص 35 و مفاتیح العلوم خوارزمی شود.

فرهنگ عمید

= بزه کار

فرهنگ فارسی

لقب یزید گرد اول پادشاه ساسانی همین لقب است که عرب آنرا به [ اثیم ] ترجمه کرده .
( صفت ) عاصی گناهکار .
اثیم مجرم .