افطحیه

لغت نامه دهخدا

( افطحیة ) افطحیة. [ اَ طَ حی ی َ ] ( اِخ ) فطحیه. افطحی. فرقه ایست از شیعه که پیرو عبداﷲ افطح هستند. رجوع به خاندان نوبختی و حبیب السیر شود. مؤلف بیان الادیان ، افطحیه را فرقه ای از شش فرقه ٔمجبره دانسته است. و رجوع به بیان الادیان ص 27 شود.

دانشنامه آزاد فارسی

اَفْطَحیّه
(یا: فطحیه) فرقه ای شیعی، قائل به امامت عبدالله بن جعفر صادق، ملقب به افطح الرأس یا افطح الرجلین. پیروان این فرقه معتقد به امامت شش امام، یعنی تا جعفر صادق (ع) بودند و پس از آن امامت را حق پسر او می دانستند. اما عبدالله که توانایی پاسخ به پرسش های شرعی را نداشت و مورد توجه امام صادق نیز نبود، به حَشویه و مُرجِئه گروید، و ۷۰ روز پس از پدرش درگذشت. پیروان او نصی بر حقانیتش نیاوردند و پس از او، جز اندکی، از امامتش پیروی نکردند. در برخی منابع، افطحیه به عبدالله بن فطیح نامی از اهالی کوفه منسوب است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] افطحیه فرقه ای از شیعه که امامت را پس از امام صادق (علیه السلام)، حق فرزند بزرگ تر او ( عبداللّه افطح ) می دانند.
← امامت فرزند بزرگ تر
...