لغت نامه دهخدا اعون. [ اَ وَ ] ( ع ن تف ) یاری دهنده تر. مدددهنده تر. ( یادداشت مؤلف ): اذا کان الحنطة قریب العهد بالطحن کان اسخن و اعون علی حبس البطن. ( ابن البیطار ).
