لغت نامه دهخدا
ارحب. [ اَ ح َ ] ( اِخ ) نام قبیله ای از همدان. ( منتهی الارب ). و نام ارحب ، مرّةبن دُعام بن مالک بن معاویةبن صَعب بن دُومان بن بَکیل بن جُشَّم بن خَیوان بن نوف بن همدان است و بدان قبیله منسوبست : الابل ُ الارحبیة. ( معجم البلدان ). والنجائب الارحبیات. ( منتهی الارب ):
یقولون لم یُرَث و لولا تُراثُه
لَقَد شَرِکت فیه بکیل ٌ و اَرْحَب ُ.کمیت ( ضحی الاسلام جزو ثالث ص 305 ).|| یا نام شتری بوده است. ( منتهی الارب ).
ارحب. [ اَ ح َ ] ( اِخ ) مخلافی است به یمن که بنام قبیله ای بزرگ از هَمدان نامیده شده. ( معجم البلدان ). رجوع به ارحب. ( فقره فوق ) شود. || گفته اند ارحب شهریست بر ساحل دریا، بین آن و بین ظَفار نزدیک 10 فرسنگ است. ( معجم البلدان ).
ارحب. [ اَ ح ِ ] ( ع فعل امر ) اَرْحِب ْ و اَرْحِبی ، بصیغه امر دو کلمه است که بدان اسب و شتر را زجر کنند، یعنی گشاده شو و دور بمان. ( منتهی الارب ).
