اذان گو

لغت نامه دهخدا

اذان گو. [ اَ ] ( نف مرکب ) اذان گوی. مؤذن. آنکه اذان گوید.

فرهنگ فارسی

( اسم صفت ) اذان گوی
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم