لغت نامه دهخدا
فضل بن جعفر.[ ف َ ل ِ ن ِ ج َ ف َ ] ( اِخ ) ابن محمدبن فرات ، مکنی به ابوالفتح. از اعیان دولت عباسی بود و مقتدرباﷲ در سال 320 هَ. ق. او را وزارت داد. سپس خلع شد و مأموریت خراج مصر و شام را یافت و دوباره به سال 324 هَ. ق. به وزارت منصوب گردید، ولی به سبب اختلال حال دراین مقام مدتی زیاد نماند. پس به شام بازگشت و در رملة به سال 327 هَ. ق. درگذشت. ( از الاعلام زرکلی ).
فضل بن جعفر. [ ف َ ل ِ ن ِ ج َ ف َ ] ( اِخ ) المطیع خلیفه عباسی. رجوع به مطیع شود.
