غنچه دهن

لغت نامه دهخدا

غنچه دهن. [ غ ُ چ َ / چ ِ دَ هََ ] ( ص مرکب ) بمعنی غنچه دهان. رجوع به غنچه دهان شود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - زیبارویی که دهان وی بسان غنچه گل باشد ۲ - معشوق معشوقه .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال راز فال راز فال لنورماند فال لنورماند استخاره کن استخاره کن فال درخت فال درخت