لغت نامه دهخدا
- عطرةالرائحة ؛ خوشبوی. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
|| آنکه در بازار روایی داشته باشد و کریمه. ( منتهی الارب ). ناقة عطرة؛ ناقه که در بازار رایج باشد، و یا ناقه نجیب و کریم.( از اقرب الموارد ).
عطرة. [ ع ِ رَ ] ( اِخ ) ابن کعب. از ملوک کنده در جاهلیت بود. ( از منتهی الارب ).
