شاگردپیشه. [ گ ِ ش َ / ش ِ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) که شاگردی پیشه دارد. کارمند دون پایه. وردست : ما چون از اصفهان روی بدین دیار آوردیم و هنوز استقامتی و انتظام احوالی و اعتمادی ممالک را پیدا نیامده بود از شاگردپیشگان و خدمتکاران هر جنسی از مردم پیش ما می رسیدند و کاری چنانکه مقتضی وقت بود میگزاردند. ( از مواضعه احمدبن حسن میمندی نقل از مجمل فصیحی خوافی ). شاگردپیشگان و خریطه کشان وی استاد کار تیر سپهرند بر زمین.سوزنی.|| مؤلف فرهنگ نظام گوید: از این کلمه در عصر تیموری هندوستان در زبان مسلمانان هند که فارسی زبان بوده اند مراد نوکرهای خصوصی اطراف شاه بوده و تاکنون در سلطنت دکن آنها را نیز بدین کلمه خوانند. || لفظی است مستعمل دفاتر و دربار سلاطین هندوستان. در ایران عمله بجای آن گویند. ( بهار عجم ) ( آنندراج ).
