سروگاه

لغت نامه دهخدا

سروگاه. [ س ُ ] ( اِ مرکب ) سُرون گاه. رستنگاه شاخ. پیشانی. جای شاخ :
همان بر سروگاه ماده دو تیر
بزد همچنان مرد نخجیرگیر.فردوسی.

فرهنگ عمید

جای شاخ در سر حیوان شاخ دار.

فرهنگ فارسی

جای شاخ درسرحیوان شاخدار
محل شاخ در سر جانوران .