رصد دار

لغت نامه دهخدا

رصددار. [ رَ ص َ ] ( نف مرکب ) رصدبان. رصدگر. ( یادداشت مؤلف ). || نگهبان راه. راهبان. باجگیر راه. رصدبان :
شام و سحر هست رصددار عمر
زین دو رصد خط امان کس نیافت.خاقانی.تا نشسته بر در دانش رصدداران جهل
در بیابان خموشی کاروان آورده ام.خاقانی.