لغت نامه دهخدا
- راهبردار بجایی بودن ؛ وسیله و اسباب برای وصول بمقصد داشتن.
- راهبردار بودن ؛ سراغ داشتن : پول یا مالی را بخود راهبردار نبودن ؛ پولی در خود سراغ نداشتن : یکشاهی بخودم راهبردار نیستم.( تداول عامه )؛ یعنی درخود سراغ ندارم. ( یادداشت مؤلف ).
