دیوخانه

لغت نامه دهخدا

دیوخانه. [ وْ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) خانه دیو. محل دیو. جایگاه دیو. دیوخان :
او در آن دیوخانه رفته ز هوش
کآمد آواز آدمیش بگوش.نظامی.خانه دیو، دیوخانه بود
گر خود ایوان خسروانه بود.نظامی.دیوخانه کرده بودی سینه را
قبله ای سازیده بودی کینه را.مولوی.