دیهیم دار

لغت نامه دهخدا

دیهیم دار. [ دَ / دِ ] ( نف مرکب )دارنده دیهیم. تاجدار. ( ناظم الاطباء ) :
بزرگان پیاده شدند از دو روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی.فردوسی.سوی تخت و ایوان نهادند روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی.فردوسی.بگفتند با شاه دیهیم دار
که شادان بزی تا بود روزگار.فردوسی.

فرهنگ فارسی

دارند. دیهیم . تاجدار .
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال زندگی فال زندگی فال کارت فال کارت فال چای فال چای فال لنورماند فال لنورماند