معنی دین طراز

دین طراز

لغت نامه دهخدا

دین طراز. [ طَ ] ( ص مرکب ) که دین زیور وی باشد. که آرایشی جز دین نپذیرد. || ( نف مرکب ) که دین را آراید و طراز دهد :
قطعه ای گرثنا طرازیدم
بجهانجوی دین طراز فرست.خاقانی.زهی دین طرازی که بی نقش نامت
در آفاق یک حرف معجم ندارد.خاقانی.ملک عقیم گشته ز آل یزید گفتا
کز نفس دین طراز تو به حیدری ندارم.خاقانی.