لغت نامه دهخدا درفراز. [ دَ ف َ ] ( ص مرکب ) منزوی. عزلت گرفته. در بروی خلق بسته : گنج علمند و فضل اگرچه ز بیم درفراز و دهن بمسمارند.ناصرخسرو.
