لغت نامه دهخدا
دجر. [ دُ ج ُ ] ( ع اِ ) لوبیای. ( منتهی الارب ). دُجر.
دجر. [ دَ ج ِ ] ( ع اِ ) لوبیا.
دجر. [ دُ ] ( ع اِ )چیزی که در بن آن آهن سوراخ دار باشد و در آن گندم اندازند وقت کاشتن تا به زمین نریزد. ( منتهی الارب ).
دجر. [ دَ ج َ ] ( ع مص ) حیران شدن. || در آشوب و فتنه افتادن. || مست شدن. نشاطی شدن. ( منتهی الارب ).
دجر. [ دَ ج ِ ] ( ع ص ) حیران. || مبتلی در هرج. || مست. نشاطی. فیرنده. ( منتهی الارب ).