خوش دو

لغت نامه دهخدا

خوش دو. [ خوَش ْ / خُش ْ دَ / دُو ] ( ص مرکب ) آنکه نیکو دود. || کنایه از مطیع.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم