لغت نامه دهخدا خوش دهن. [ خوَش ْ / خُش ْ دَ هََ ] ( ص مرکب ) آنکه دهن قشنگ دارد. || خوش گفتار.نیکوسخن. ملایم. کسی که با زبانش مردم را نرنجاند.
