خودخوری

لغت نامه دهخدا

خودخوری. [ خوَدْ / خُدْ خوَ / خ ُ] ( حامص مرکب ) حالت خودخور. ( یادداشت بخط مؤلف ).

فرهنگ عمید

خودخور بودن، حالت خودخور.

فرهنگ فارسی

عمل خود خور غصه بسیار خوردن .

فرهنگستان زبان و ادب

{endogenous respiration} [مهندسی محیط زیست و انرژی] مرحلۀ رشد باکتریایی در شرایط کمبود مواد غذایی که در طی آن میکرب ها از درون یاختۀ خود برای سوخت وساز بدون جبران آن استفاده می کنند