خلیده دل

لغت نامه دهخدا

خلیده دل. [ خ َ دَ / دِ دِ] ( ص مرکب ) مجروح دل. کنایه از دلشکسته :
بکوه و بصحرا نهادند روی
همی شد خلیده دل و راه جوی.فردوسی.وز آنجا بجیحون نهادند روی
خلیده دل و با غم و گفتگوی.فردوسی.همیشه خلیده دل و راه جوی
ز لشکر سوی دژ نهادند روی.فردوسی.