خاره در

لغت نامه دهخدا

خاره در. [ رَ / رِ دَرر ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) شکافنده سنگ خاره. || کنایه از قدرت است و صلابت :
تکاور یکی خاره دری تو گفتی
چو یوز از زمین برجهد کش جهانی.منوچهری.برآمد بادی از اقصای بابل
هبوبش خاره در و باره افکن.منوچهری.