حق پرست

لغت نامه دهخدا

حق پرست. [ ح َ پ َ رَ ]( نف مرکب ) پرستنده حق. خداپرست. عابد :
یکی پارسازاده حق پرست
فتادش یکی خشت زرین به دست.سعدی.نکونام و صاحبدل و حق پرست
خط عارضش خوشتر از خط دست.سعدی.