حسن گلوسوز. [ ح ُ ن ِگ َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) به معنی حسن صبیح است ، چه گلوسوز کنایه از چیزی باشد که بسیار شیرین است و افراط شیرینی گلو را میسوزاند، پس معنی حسن گلوسوز، حسن شیرین میباشد، و شیرین مقابل نمکین است چون حسن سیاه را حسن ملیح و نمکین گویند، لهذا بمقابل آن حسن صبیح یعنی حسن سفید را حسن گلوسوز گفتند یعنی حسن شیرین. و در چهار شربت ، حسن گلوسوز را حسن دلچسب و مطبوع نوشته است. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ). و شعرای فارسی زبان را مثنویها بدین نام هست. ( ذریعه ج 7 ص 15 ).
دانشنامه آزاد فارسی
حُسنِ گَلوسوز از زلالی خوانساری، منظومه ای فارسی. شاعر این مثنوی را در برابر مخزن الاسرار نظامی و به نام شاه عباس اول صفوی، در ۴۱ جلوه و چهار تمثیل با مقدمه ای به نثر از شاعر و در حدود ۹۵۰ بیت سروده که حدود ۴۵۰ بیت از آن بازمانده است. حُسن گلوسوز، یکی از هفت مثنوی زلالی به نام سبعۀ سیاره/هفت گنج است که پس از مرگ او طغرای مشهدی و عبدالحسین کمره ای آن را گردآوری کرده اند.
