لغت نامه دهخدا تیزگر. [ گ َ ] ( ص مرکب ) چاقو تیزکن. شحاذ. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). تیزکننده شمشیر و کارد و نیزه و جز اینها. رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.
